Loading ...
Jestem w Anglii prawie 11 lat, wcześniej 5 lat mieszkałem w NRD. Mam sporo doświadczenia w obcowaniu z osobami z różnych kontynentów a tym samym różnych kultur. W każdym środowisku są ludzie otwarci na innych i warto z tego korzystać. W NRD brakowało rąk do pracy, więc rządzący wykorzystywali ówczesne polityczne kontakty. Poza wojskowymi z ZSSR byli Wietnamczycy i obywatele Mozambiku. Teraz w Anglii jest dużo większe zróżnicowanie. Praktycznie Anglia, to minizbiór mieszkańców z całego globu. W pracy były fale obywateli z Zimbabwe, Filipin, Chin, Indii, później Polaków, a teraz Rumunów. W szkole był jeszcze większy wachlarz kulturowy. Sudan, Sri Lanka, Pakistan, Nepal. Hiszpańskojęzyczni przedstawiciele Ameryki Południowej Kolumbii, Chile, Ekwadoru. Północna Afryka, czyli Algierczycy, Egipcjanie. Azja to Japończycy i Tajlandczycy. Z Europy głównie z południa Hiszpanie, Portugalczycy, Bułgarzy. Języka angielskiego uczyły mnie panie z: Rosji, Indii, Pakistanu i dwie Angielki. Wszyscy mają podobne trudności do pokonania, aby odnaleźć się w tym konserwatywnym państwie. Generalnie nie ma szeroko pojętej integracji, ale jest powszechna tolerancja. Można chodzić obok siebie po centrach miast i spotykając przechodniów, mijać ich bez zdziwienia. Świat dawno podzielił się na wyznawców różnych bogów. Jest już ich co prawda mniej niż w starożytnej Gracji ale ciągle są wyznawcy Buddy, Jahwe, Allacha czy Boga dla katolików anglikańskich, grekokatolików, ewangelików. Mimo takich różnorodności nikt nikomu za bardzo nie wchodzi w drogę. Anglicy akceptują wyznawców różnych religii. Afrykańscy katolicy w niedzielę obowiązkowo idą do swoich kościołów, aby utrzymywać więzi. Jedzą tam posiłki, bawią się z dziećmi. Są nad wyraz obowiązkowi w przestrzeganiu kanonów, jak choćby dni postne. Ubierają się w tradycyjne stroje. Arabowie, wyznawcy Allacha ciągle są ubrani po swojemu. Modlą się pięć razy dziennie na swych kolorowych dywanikach. Azjaci, ale nie muzułmanie, to raczej ateiści. Poddają się jodze lub jak Nepalczycy, w odosobnionych miejscach, rozładowują stres głośnym śmiechem. Mnie już niewiele może zdziwić. Sudance powiedziałem, że mieszkam z trzema kobietami (nie tłumaczyłem, że tylko jedna z nich to moja żona, a dwie pozostałe, to koleżanki). Szybko zaoferowała, że zostanie czwartą. U nich to norma. Była w takim związku i mieli wspólne szesnaścioro dzieci. Z Egipcjaninem nigdy nie można wybrać się do pubu na mecz, bo po pierwsze mecze go nie interesują, a po drugi religia zabrania mu pić piwo. Restauracje ciągle pozostają dla Anglików, bo są drogie i nie ma tam muzyki i TV. Nuda. W pubach można oglądać mecze, rugby, krykiet i grać w darts’a lub snookera. Tam z kolei nie wejdą Arabowie. Modlić się pięć razy dziennie na dywaniku do Allacha to też trudne zajęcie. Namiętnie czytać Torę, Koran, to dla Europejczyków jest mało interesujące. Nic dziwnego, że wspólne zamieszkiwanie tak różnorodnych ludzi może być uciążliwe. Biznes to doskonale rozeznał i dlatego są specjalne tanie sklepy z egzotycznymi gadżetami. Młodsi bogowie są mniej tolerancyjni wobec swoich wiernych i wobec innych religii. Allach jako najmłodszy z bogów dostarcza światu najwięcej kłopotów. Trzeba odczekać pewnie 600 lat na uspokojenie się.
