Loading ...
Ma 74 lata. W ciągu tygodnia zjada 20 jajek. Cholesterol – 190. Waga – od lat wciąż ta sama. Jest pełen życia i energii. Tryska optymizmem. Nie narzeka. Chyba, że na władzę. Groziło, że nie będzie mógł chodzić. Chodzi i jeździ na nartach. Kiedyś łowił ryby. Wędkę rzucił w kąt. Woli wsiąść na rower. Walczył z nowotworem. Skutecznie. Sposób na udane życie: unikanie toksycznych ludzi, fizyczna aktywność i pasja.
Mirosław Orłowski podnoszenie ciężarów uprawia od 15 lat. W Polsce jest najstarszym zawodnikiem, ciężarowcem. W ubiegłym roku brał udział w dziesięciu zawodach międzynarodowych. Dotychczas zdobył wszystkie możliwe tytuły i trofea. Gdy wraca do domu z zawodów żona i syn już nie pytają, jak było. Wiadomo, że wygrał, że przywiózł kolejny puchar, medal, tytuł. 1 kwietnia br. podczas Międzynarodowych Mistrzostw Polski w Zalesiu zdobył tytuł mistrza świata w swojej kategorii wiekowej i wagowej. Dźwignął sztangę o wadze 142,5 kg. Po trzech latach prób pobił rekord należący do Węgra, Laszlo Kaszy – 140 kg. – Powinienem już skończyć karierę, dać szansę młodszym. Nie mam się już z kim ścigać – mówi i wsiada w samochód. Jedzie na cotygodniowy trening w Pałacu Młodzieży na łódzkiej Retkini. – Tytan Team, to najlepszy na świecie klub. Tu panuje wspaniała atmosfera, spotykam świetnych ludzi – opowiada. – Jest gdzie trenować. Mamy stałą opiekę lekarską. Dzięki sponsorom mamy czasem bezpłatne odżywki, transport. No i wsiadam na Fabrycznym do taksówki, a kierowca wita mnie słowami: – co tam u pana słychać, mistrzu Orłowski?
Kiedyś napisał list do ówczesnego ministra sportu, Tomasza Lipca, z prośbą o wsparcie. Minister pogratulował Orłowskiemu osiągnięć. Wyjaśnił, że… podnoszenie ciężarów to jego hobby, a hobby należy samemu finansować. – Sporo się udzielałem. Nikomu nie odmawiałem współpracy. Czasem ktoś mnie zapraszał, by podzielić się wiedzą. Opowiedzieć, co robić, by utrzymywać ciało w formie, kondycję i dobre samopoczucie. W samym Tomaszowie miałem grupę z którą regularnie trenowałem, ale nikogo to nie interesowało, dlatego od kilku lat związałem się (sportowo) z Łodzią – opowiada.
Były prezydent, Rafał Zagozdon, którego zna od dziecka nie złożył mu nigdy nawet gratulacji. Obecnemu prezydentowi Marcinowi Witko, do głowy nie przyszło by wykorzystać potencjał Orłowskiego. Jest wdzięczny byłemu dyrektorowi COS Zbigniewowi Tomkowskiemu i obecnemu, Waldemarowi Wendrowskiemu za to, że pozwalają trenować w obiektach sportowych spalskiego ośrodka.
Wciąż pojawiają się artykuły o nim. Również w specjalistycznej prasie. Występował w telewizji śniadaniowej. Nakręcono o nim film. Powinien być markowym produktem marketingowym dla miasta, w którym starzy i starzejący się ludzi stanowią 1/3 populacji, a za chwilę stanowić będą połowę mieszkańców. Orłowskiego powinno się opakować w błyszczące pudełeczko, wozić po kraju i w ten sposób promować sportową aktywność wydłużającą komfort życia, hamującą procesy starzenia, nadające sens bycia seniorem, a przy okazji podkreślać, że takie cuda, to tylko w Tomaszowie.
Orłowski zamiast stworzyć w swym rodzinnym mieście światową czołówkę oldboy’ów dźwigających ciężary, sam trenuje w przyjaznej dla niego Łodzi. Mówi, że umrze pod sztangą. Na razie jednak ma nieposkromiony apetyt na życie i niech mu tak jak najdłużej zostanie.
