Loading ...
Stuletnia historia powstania klubu zaczyna się w listopadzie 1923 roku, czyli na początku trudnego okresu międzywojennego. Zainteresowanie sportem wśród tomaszowian było ogromne. Na terenie miasta uprawiono wiele dyscyplin takich jak: siatkówka, lekkoatletyka, koszykówka, tenis stołowy, kajakarstwo, boks, podnoszenie ciężarów, szachy, łucznictwo, tenis ziemny, czy brydż sportowy. Początkowo były one uprawiane hobbistycznie i rozwinęły się w późniejszych latach działalności klubu.
Największe zainteresowanie skupiała jednak piłka nożna. Pomysłodawcą założenia Lechii był doskonale znany w lokalnym środowisku, znakomity zawodnik Zdzisław Kubicki, który cieszył się olbrzymią sympatią młodzieży. To on został pierwszym prezesem klubu. Oprócz niego założycielami Lechii byli: Leon Drajling, Stanisław Boruń, Józef Skrzypiński, Jan Segiet, Edward Segiet, Kazimierz Elas, Feliks Kuczera, Henryk Lasota, Alfons Drajling, Bolesław Kazarewski, Władysław Marciniak, Marian Mąkola, Henryk Kraska. Ze względu na problemy lokalowe zebrania klubowe odbywały się w prywatnym mieszkaniu Leona Drajlinga oraz po godzinach pracy w portierniach fabryk. Zapał zawodników do treningów przechodził najśmielsze oczekiwania. Dosłownie w każdej wolnej chwili grano w piłkę. Największym problemem Lechii w tamtym okresie był jednak brak sprzętu sportowego. Zawodnik przed meczem wyposażany był jedynie w koszulkę, natomiast resztę sprzętu sportowego (buty, spodenki i getry) musiał mieć własne. Każdy mógł tylko pomarzyć o butach piłkarskich z prawdziwego zdarzenia. Dominowały głównie zwykłe trzewiki, które na specjalne zamówienie były wzmacniane przez szewców metalowymi noskami. Do Lechii przychodzili głównie młodzi chłopcy, których marzeniem było zagrać w prawdziwym meczu w pierwszym zespole. Niestety wielu z nich czuło się rozczarowanych, ponieważ aby znaleźć się w pierwszej drużynie trzeba było odznaczyć się szczególnymi umiejętnościami. Ze względu na to większość kopaczy próbowała swoich sił w innych klubach. Trudno sobie wyobrazić, ale w tamtych czasach nikt nie myślał o komfortowych przejazdach na mecz, czy posiłkach regeneracyjnych w postaci obiadu lub kolacji. Liczyła się przede wszystkim idea sportowa oraz chęć rywalizacji. W pierwszych latach funkcjonowania Lechii zawodnicy na mecze wyjazdowe udawali się powozem konnym lub dorożkami. Kadra pierwszego zespołu składała się z 17 zawodników. Wyjściowa jedenastka wyglądała następująco: Eugeniusz Grimajzen (bramkarz), Zdzisław Kubicki (prawy obrońca i kapitan zespołu), Otto Kierst (środkowy obrońca), Marian Mąkola (środkowy obrońca), Stanisław Giełzak (lewy obrońca), Franciszek Nizler (prawy pomocnik), Jan Segiet (środkowy pomocnik), Kazimierz Borzyk (lewy pomocnik), Henryk Lasota (prawoskrzydłowy), Tadeusz Kaczmarow (środkowy napastnik), Leon Drajling (lewoskrzydłowy). Rezerwowymi zawodnikami byli: Jan Banaszkiewicz, Edward Segiet, Eugeniusz Kubiś, Longin Marszałek, Roman Hoppe, Antoni Leser.
Bardzo ważną datą jest 16 czerwca 1925 roku. Tego dnia Lechia zostaje zarejestrowana w Urzędzie Wojewódzkim w Łodzi. Rok później klub zyskał nowy człon w nazwie: Robotniczy Klub Sportowy. RKS Lechia cieszył się ogromną popularnością, uznaniem i szacunkiem. O klubie powstawały wiersze oraz piosenki, a sympatycy byli gotowi oddać życie za Lechię. Jesienią 1926 roku z klubem żegna się jego założyciel Zdzisław Kubicki, który musiał poświęcić się służbie wojskowej. Tomaszowski klub początkowo grał ze zmiennym szczęściem, a pierwsze poważne sukcesy zaczął odnosić w 1927 roku, kiedy m.in. zremisował 3:3 z silną ekipą „Turyści” Łódź oraz 2:2 z PTC Pabianice, czy nieznaczną porażkę 2:3 z bardzo mocnym wtedy ŁKS Łódź. Lechiści należeli do podokręgu piotrkowskiego Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, w którym znalazły się również zespoły z Radomska, Piotrkowa Trybunalskiego, Koluszek, Brzezin, Moszczenicy i Wolborza. Wszystkie zespoły w okresie międzywojennym występowały w klasie B i C. We wrześniu 1927 roku ks. bp. W. Tymieniecki poświęcił boisko miejskie, które mieściło się przy ulicy Cichej w Tomaszowie Mazowieckim. Obiekt był bardzo mały. Płyta boiska spełniała najmniejsze dopuszczalne wymiary. Oprócz tego w skład obiektu wchodziła blisko 200 metrowa bieżnia oraz mała trybuna, na której zdecydowaną większość stanowiły miejsca stojące. Obiektem zarządzała Miejska Komenda Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego, która pobierała od klubu za korzystanie z boiska jednorazową opłatę w wysokości 5 złotych (na obecne w przybliżeniu ok 30 złotych).
W 1928 roku instruktorem piłki nożnej został Julian Rychter, natomiast rok później Lechia przeszła pod opiekę Organizacji Młodzieżowej „TUR”. Zarząd zakupił wtedy zawodnikom stroje sportowe i buty piłkarskie oraz pokrywał koszty transportu na mecze wyjazdowe i zapewniał posiłek regeneracyjny. Lechiści od tego momentu podróżowali na mecze wyjazdowe samochodem ciężarowym. Warto wspomnieć, że RKS Lechia oraz RKS OM TUR były stowarzyszeniami sportowo pluralistycznymi, których statuty w żaden sposób nie stawiały żadnych barier narodowościowych i wyznaniowych. Na terenie Tomaszowa Mazowieckiego w tamtym okresie oprócz Lechii funkcjonowały również inne kluby sportowe takie jak m.in.: RKS Młot, TGS Sokół, Tomaszowianka, Victoria, HKS Czuwaj, TFJS (przekształcony później w Pilicę). Zgłaszając drużynę do rejestru Polskiego Związku Piłki Nożnej klub musiał uiścić wpisowe w wysokości 13 złotych (na obecne ok. 80 złotych), a roczna składka wynosiła 25 złotych (obecne ok 150 złotych). W 1931 roku Lechia zdobyła mistrzostwo klasy B podokręgu. W meczu o wejście do klasy A tomaszowianie przegrali w Łodzi z Widzewską Manufakturą 0:3 i pozostali w klasie B. W tym samym roku zalegalizowano herb klubu, którego twórcą był Henryk Kamiński. Emblemat używany jest do dzisiaj. W sierpniu 1932 roku miał miejsce jeden z najczarniejszych okresów w historii klubu. Lechia nagle traci dwóch czołowych piłkarzy Alfonsa Drajlinga i Stanisława Giełzaka. Obaj podczas ćwiczeń wojskowych na poligonie nieświadomie pili zatrutą wodę z wiejskiej studni i zmarli.
Na początku 1933 roku redakcja gazety: „Ilustrowana Republika” przeprowadziła badania dotyczące popularności drużyn piłkarskich Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. Badanie polegało na zestawieniu średniej liczby widzów przychodzącej na mecze danego klubu. Zwyciężył klub Makabi Łódź, na którego meczach pojawiało się średnio 5 tysięcy widzów, drugie miejsce zajęli Turyści Łódź, trzecie ŁKS, a czwarte Widzew. Na piątym sklasyfikowano Lechię, na którą przychodziło średnio 1560 widzów. To znakomity wynik biorąc pod uwagę piąte miejsce w województwie i pierwsze z drużyn z poza Łodzi.
