Loading ...
Piłkarze Lechii sezon 1962/1963 zakończyli w III lidze na bardzo dobrym czwartym miejscu. Tomaszowianie musieli uznać wyższość: Włókniarza Łódź, Widzewa Łódź i Włókniarza Pabianice. W dniu 3 marca 1964 roku na Walnym Zebraniu Sprawozdawczo-Wyborczym wybrano nowy Zarząd Klubu. Prezesem nadal był Eugeniusz Zieliński, funkcję wiceprezesa ds. finansowych pełnił Edward Segiet, wiceprezesem ds. sportowych był Czesław Goliński, wiceprezesem ds. administracyjno-gospodarczych Bronisław Pawłowski, sekretarzem – Michał Hibner, zastępcą sekretarza Czesław Lisowski, skarbnikiem Henryk Pietruszczak, zastępcą skarbnika Janina Kędzierska, a członkami zarządu: Henryk Galanty, Jerzy Mokwiński, Stanisław Kwarciany, Mirosław Łandwijt, Henryk Wędrak, Władysław Rewinowicz i Seweryn Szusterowski. 10 lipca 1964 roku Lechia rozegrała towarzyski mecz z FC Parma Fidenza. Goście z Włoch wygrali 1:3 (1:2), a jedyną bramkę dla zielono-czerwonych strzelił Andrzej Kłosiński. Niestety po sezonie 1964/1965 Lechia zajęła przedostatnie miejsce w III lidze i spadła do niższej klasy rozgrywkowej. W latach 1963-1965 w drużynie występowali następujący zawodnicy: Ireneusz Buda, Henryk Bledziewski, Mieczysław Bledziewski, Henryk Bijoch, Wiesław Czapnik, Mirosław Cieślik, Wiesław Dębiec, Henryk Dębiec, Stefan Filipiak, Wojciech Gadaj, Mirosław Gajak, Zdzisław Gorzałczyński, Zdzisław Janakiewicz, Grzegorz Janowski, Jan Kościsty, Andrzej Kłosiński, Zbigniew Knap I, Alojzy Krawczyk, Ireneusz Królikowski, Zbigniew Kubicz, Henryk Myśliwiec, Kazimierz Macuda, Edward Owczarek, Jan Ozimowski, Henryk Piasny, Józef Pastuszka, Jerzy Pakuła, Stefan Polak, Władysław Polak, Teodor Rzepecki, Jerzy Skorutowski, Kazimierz Szewczyk, Tadeusz Staroń, Zenon Sarna, Marian Sokołowski, Tadeusz Twarkowski, Henryk Trela, Maciej Tejchman, Zbigniew Wochna, Ryszard Wodzyński, Józef Wenecki, Zdzisław Wenecki, Zygmunt Zakrzewski. Lechiści po sezonie 1965/66 zajęli drugie miejsce w klasie A. Pierwsze miejsce i awans uzyskała Skra Bełchatów. W dniu 14 lipca 1967 roku odbyło się jedno z najważniejszych w historii klubu Walne Zebranie Sprawozdawczo-Wyborcze. Wszystko ze względu na to, że w skład zarządu weszli wszyscy przedstawiciele sekcji uprawianych sportów pod szyldem RKS Lechia. Prezesem wybrany został Stanisław Sachacki, wiceprezesem ds. sportowych – opiekun sekcji piłki nożnej Zdzisław Kowalski, wiceprezesem ds. administracyjno-gospodarczych – opiekun sekcji piłki siatkowej Bronisław Pawłowski, wiceprezesem ds. finansowych Tadeusz Kobędza. Stanowisko sekretarza objął Stefan Kowal (opiekun sekcji tenisa stołowego), skarbnikiem został Edward Kapała (opiekun sekcji piłki siatkowej), a zastępcą skarbnika Henryk Pietruszczak. Członkami Zarządu natomiast zostali: Kazimierz Orłowski ( opiekun sekcji lekkiej atletyki), Mirosław Łandwijt (opiekun sekcji bokserskiej), Jerzy Mokwiński (opiekun sekcji piłki nożnej), Henryk Galanty (opiekun sekcji piłki nożnej), Czesław Lisowski (opiekun sekcji szachowej), Tadeusz Głowiński (opiekun sekcji koszykówki), Eugeniusz Zieliński (opiekun sekcji kajakowej), Wiktor Rodzeń (opiekun sekcji podnoszenia ciężarów). Tydzień po wyborach nowego Zarządu 23 lipca 1967 roku odbył się mecz towarzyski, w którym przeciwnikiem tomaszowian był UJSP Modena. Zielono-czerwona reprezentacja wygrała 5:1 (2:1), a na listę strzelców dwukrotnie wpisał się Alojzy Krawczyk, Ireneusz Buda, Tadeusz Wolak, Stefan Sobolewski. W rozgrywkach ligowych lechistom niestety nie poszło już tak dobrze. Tomaszowianie zajęli ostatnie dwunaste miejsce w klasie A i spadli do klasy B. W niej jednak zielono-czerwoni długo jednak nie występowali. Po roku wrócili do klasy A, a następnie po sezonie 1968/69 zajęli pierwsze miejsce i uzyskali promocję do ligi okręgowej. Jako beniaminek lechiści zajęli drugie miejsce ulegając jedynie Widzewowi Łódź, a wyprzedzając m.in. ŁKS II Łódź i Start II Łódź. Ostatnie wyniki były tylko zapowiedzią jeszcze większych sukcesów. W kolejnym sezonie tomaszowianie zajęli miejsce w połowie stawki, a po sezonie 1971/72 wygrali rozgrywki ligi okręgowej i awansowali do ligi międzywojewódzkiej.
W latach 60-tych przy Lechii funkcjonowały zarówno sekcja piłki siatkowej mężczyzn jak i kobiet. Największe sukcesy pań to rywalizacja w lidze okręgowej seniorek oraz walka o wejście do rozgrywek centralnych na poziomie II ligi w sezonie 1967/1968. Do ostatnich kolejek zespół walczył o II miejsce w rozgrywkach ligi okręgowej dające szanse rywalizacji o II ligę. Zwycięstwa w ostatnich spotkaniach zapewniły lechistkom wicemistrzostwo okręgu łódzkiego i dały prawo gry w turnieju półfinałowym zaplanowanym w Wałbrzychu. Tam drużyna Lechii zajęła I miejsce i awansowała do finałowych rozgrywek. W turnieju finałowym rozgrywanym w Pruszkowie drużyna Lechii wprawdzie odniosła dwa zwycięstwa na zespołami Len Żyrardów i Zawisza Sulechów ale gorszy stosunek setów spowodował, że zespół Kazimierza Bińczyka nie wywalczył upragnionego awansu. Lechia występowała w następującym składzie: B. Stasiak, J. Weprzędz, M. Pawłowska, B. Perka, Z. Sikora, B. Madej, B. Krześlak, I. Kłosińska, M. Kaczmarek. W męskiej sekcji piłki siatkowej drużyny prowadzone przez Henryka Białasa radziły sobie znacznie lepiej, czego efektem były medale Mistrzostw Polski Juniorów oraz awanse w rozgrywkach seniorskich do II ligi rozgrywkowej w kraju. W sezonie 1966/67 seniorzy Lechii nadal występowali w rozgrywkach ligi okręgowej. Juniorzy natomiast po zdobyciu mistrzostwa okręgu łódzkiego i wygraniu meczu eliminacyjnego z zespołem STAVET Lublin 3:1 awansowali do turnieju półfinałowego mistrzostw kraju w Białymstoku, gdzie tracąc tylko jednego seta pokonali kolejno następujące zespoły: MKS Narew Łapy 3:0; MZKS Ostrołęka 3:1 oraz mocną drużynę MKS MDK Warszawa 3:0. Turniej finałowy rozegrano w Sławnie (woj. Koszalińskie) a drużynie Lechii przyszło rywalizować z takimi drużynami jak MKS Tarnów, LZS Zieloni Sławno oraz KS Gwardia Wrocław. Rywalizację turniejową Lechia rozpoczęła od zwycięstwa z drużyną MKS-u Tarnów w stosunku 3:0 (15:5; 15:12; 15:13), jak się później okazało podczas rozgrywania tego spotkania do szatni drużyny Lechii włamali się lokalni złodzieje i okradli zawodników i trenerów z pieniędzy i drobnych kosztowności. Mimo tak przykrej sytuacji, zespół prowadzony przez trenera Henryka Białasa w kolejnym spotkaniu zwyciężył z drużyną gospodarzy i tym samym stanął przed ogromną szansą zdobycia kolejnego złotego medalu Mistrzostw Polski. Na drodze do upragnionego złota stała jednak silna drużyna Gwardii Wrocław. W decydującym o pierwszym miejscu spotkaniu Lechia w niespełna godzinę pokonała Gwardię 3:0 (15:10 ; 15:13 ; 15:10) i tym samym po ośmiu latach tytuł Mistrza Polski wrócił do Tomaszowa Mazowieckiego. Mistrzowska drużyna występowała w następującym składzie: Henryk Gawłowski, Wiesław Gawłowski, Franciszek Pirh, Grzegorz Kijak, Marian Turlik, Stefan Czyżewski, Mariusz Mokwiński, Andrzej Szymczyk i Grzegorz Michowski. Sezon 1967/1968 przyniósł wiele chwały piłce siatkowej w RKS Lechia Tomaszów Mazowiecki. W rozgrywkach seniorskich mężczyzn drużyna zielono-czerwonych po zwycięstwie w lidze okręgowej przystąpiła do rywalizacji o awans do II ligi. W turnieju półfinałowym pokonała zespoły MKS Żyrardów 3:1 oraz KS Włókniarz 3:1 przechodząc tym samym do turnieju finałowego, który został rozegrany w Toruniu. W rywalizacji finałowej drużyna prowadzona przez Henryka Białasa uzyskała następujące wyniki: Lechia – Płomień Sosonowiec 0:3, Lechia – AZS Poznań 3:0, Lechia – AZS Kraków 3:0, Lechia – AZS Lublin 3:1, Lechia – AZS AWF Warszawa II 1:3. Ostatecznie Lechia została sklasyfikowana na miejscu III i znalazła się wśród czterech drużyn, które uzyskały awans do II ligi. W zespole występowali: Wiesław Gawłowski, Stefan Czyżewski, Franciszek Pirh, Julian Duda, Grzegorz Kijak, Janusz Michalak, Marian Turlik, Jan Szulc i Andrzej Szymczyk.
W trakcie sezonu zespół Lechii został zaproszony na mocno obsadzony turniej noworoczny rozgrywany w Kielcach, na którym wywalczył trzecie miejsce. W zawodach startowały m. in. I-ligowe drużyny Hutnika Nowa Huta, Stali Mielec i Wawel Kraków oraz przodownik II ligi LZS Mazowsze. Siatkarze Lechii w swej grupie eliminacyjnej zajęli pierwsze miejsce wygrywając m. in. z I-ligowym Wawelem Kraków 2:1. W finale przeciwnikami tomaszowian były drużyny Stali i Hutnika. O ile mecz z Hutnikiem tomaszowianie przegrali zasłużenie 2:0, to w pojedynku ze Stalą Mielec drużyna Lechii miała szansę odnieść zwycięstwo, ale rutyna mielczan wzięła górę. W pierwszym secie tomaszowianie prowadzili niemal cały czas aby w końcówce przegrać, a drugi po zaciętym przebiegu zakończył się zwycięstwem Stali 17:15, choć Lechia prowadziła już 15:14. Dwie porażki z Hutnikiem i Stalą sprawiły, że Lechia zajęła ostatecznie w turnieju trzecie miejsce, co też należało uznać duży sukces. Zwycięzcą została drużyna Hutnika. W finałowych pojedynkach występowało aż trzech braci Szymczyków – wychowanków Lechii Tomaszów, przy czym każdy bronił barw innego zespołu. Reprezentant Polski – Jerzy walnie przyczynił się do wygrania turnieju przez Hutnika, jego starszy brat Eugeniusz grał w Stali a najmłodszy z braci Andrzej bronił barw macierzystego klubu jakim była dla całej trójki Lechia Tomaszów.
Przed rozpoczęciem rywalizacji o awans do II ligi siatkarze Lechii rozegrali turniej okolicznościowy z okazji 45-lecia RKS Lechia o Puchar Lechii. Była to jedna z pierwszych imprez jubileuszowych, a w zawodach wzięły udział takie drużyna jak mistrz Polski AZS AWF Warszawa, pierwszoligowa Anilana Łódź oraz Lechia i zespół złożony z wychowanków Lechii grających w innych klubach ligowych. Turniej stał na wysokim poziomie zakończył się sukcesem drużyny AZS AWF Warszawa. W decydującym o pierwszym miejscu meczu, mistrz Polski po zaciętej rywalizacji pokonał drużynę wychowanków Lechii 3:1. Natomiast w meczu o trzecie miejsce siatkarze Lechii niespodziewanie pokonali pierwszoligową Anilanę Łódź 3:2. W drużynie wychowanków Lechii wystąpili: bracia Jerzy i Eugeniusz Szymczykowie, Edward Skorek, Wiktor Kobędza, Andrzej Warych i Kazimierz Bińczyk. Juniorzy Lechii w sezonie 1967/1968 okazali się najlepsi w okręgu łódzkim i tym samym wywalczyli awans do turnieju półfinałowego Mistrzostw Polski, który rozgrywali w Warszawie. Startując w bardzo silnej grupie, w której za faworyta uważano zespól Legii Warszawa z dwoma zawodnikami występującymi w I lidze w osobach Stardowskiego i Kozłowskiego Lechia zajęła zdecydowanie pierwsze miejsce tracąc w trzech meczach zaledwie jednego seta. Tomaszowianie kolejno pokonali: Legię Warszawa 3:1 (4:15 ; 15:12 ; 15:7 ; 15:6), Stavet Lublin 3:0 oraz MKS Narew Łapy 3:0 uzyskując awans do finałów Mistrzostw Polski, a te po raz pierwszy miały odbywać się w Tomaszowie Mazowieckim. Tak więc młodzież Tomaszowa występująca w barwach Lechii stanęła przed ogromną szansą na sprawienie wielkiej satysfakcji lokalnym kibicom i mieszkańcom. Występując w roli gospodarza imprezy i obrońcy tytułu mistrzowskiego zdobytego rok wcześniej drużyna zielono-czerwonych występowała w roli jednego z faworytów do końcowego triumfu. Mimo ogromnej presji Lechia zakończyła turniej finałowy pięknym sukcesem. Walcząc po raz pierwszy przed własną widownią Lechia w całym turnieju finałowym nie straciła ani jednego seta. Kolejno tomaszowianie pokonali: Chełmca Wałbrzych 3:0, Józefovię Józefów 3:0 oraz MKS Oliwa Gdańsk 3:0. W ten sposób siatkarze Lechii obronili zdobyty rok wcześniej tytuł Mistrzów Polski. Za zdobyte Mistrzostwo drużyna otrzymała w nagrodę piękny Puchar, a ponadto najlepszy jej zawodnik Wiesław Gawłowski otrzymał dwie nagrody dla najlepszego siatkarza turnieju i najlepiej atakującego zawodnika mistrzostw. Jego kolega Janusz Michalak uznany został za najlepiej rozgrywającego. Złota drużyna Henryka Białasa występowała w następującym składzie: Wiesław Gawłowski, Andrzej Stępień, Janusz Michalak, Henryk Turlik, Wiesław Fiszbach, Grzegorz Michowski, Józef Pirh, Waldemar Dorn, Andrzej Błaszczyk. Jeszcze przed rozpoczęciem sezonu 1968/1969 z klubu na studia odeszły dwa filary Lechii w osobach Janusza Michalaka i Wiesława Gawłowskiego. Jak można wyczytać w wycinkach prasowych w sekcji zaczęły pojawiać się problemy kadrowe co walnie przyczyniło się to bardzo nie udanego debiutu w rozgrywkach II ligi. W rozegranych zawodach ligowych Lechii w całym sezonie udało się zwyciężyć tylko jedno spotkanie przeciwko drużynie AZS AWF Warszawa II drużyna w rozgrywkach seniorskich po jednym roku spadła do ligi okręgowej. Juniorom natomiast po okiem Henryka Białasa udało się dotrzeć do półfinałów Mistrzostw Polski. Niestety tym razem Lechia zakończyła rywalizację na tym poziomie. Na kolejne ligowe sukcesy Lechia czekała do sezonu 1971/1972 kiedy to zespół pod wodzą Henryka Białasa po czteroletniej przerwie po raz kolejny wywalczył awans do II ligi piłki siatkowej a drużyna występowała w następującym składzie: Pirh, Czyżewski, Olejnik, Kijak, Sokołowski, Kocik, Walczak, Baranowicz. Juniorzy natomiast dotarli do finałów Mistrzostw Polski, które rozgrywane były w Lublinie zajmując miejsce poza podium. Po drodze do finałów rozegrali jednak turniej półfinałowy Mistrzostw Polski jako gospodarze w Tomaszowie, a w składzie zespołu byli Zbigniew Olejnik, Dariusz Walczak, Mieczysław Kocik, Wojciech Baranowicz, Ryszard Dębicki, Ireneusz Czyżewski, Andrzej Gawłowski, Tadeusz Skorupa, Bogdan Pachniewicz, Wojciech Bińczyk, Krzysztof Szmidt i Janusz Kolano. Sezon 1972/1973 drużyna seniorska prowadzona przez Henryka Białasa rozegrała w grupie południowej, mając za przeciwników takie zespoły jak: Płomień, Avię Świdnik, Anilanę Łódź czy AZS Częstochowę. W rundzie wstępnej i rewanżowej siatkarze odnieśli 11 zwycięstw i doznali 17 porażek kończąc sezon ostatecznie na piątym miejscu na osiem drużyn. Do najlepszych zawodników sezonu można było zaliczyć: Pirha, Czyżewskiego, Baranowicza, Walczaka. Juniorzy Lechii sezon 72/73 zakończyli natomiast występem w rozgrywanym po raz drugi w historii Tomaszowa Mazowieckiego finale Mistrzostw Polski zajmując w nim ostatecznie drugie miejsce i zostając tym samym wicemistrzem kraju. W pojedynku decydującym o złocie Mistrzostw ulegli w mocno kontrowersyjnych okolicznościach bardzo silnej drużynie Hutnika Nowa Huta. Zespół prowadzony przez trenera Henryka Białasa występował w następującym składzie: Wojciech Baranowicz, Dariusz Walczak, Andrzej Chmielewski, Marek Hertel, Bogusław Pachniewicz, Zbigniew Olejnik, Włodzimierz Zając, Tadeusz Skorupa, Janusz Tamila, Mieczysław Kocik, Wojciech Bińczyk, Ireneusz Czyżewski.
Zarząd Klubu w reakcji na zainteresowanie koszykówką w szkołach średnich reaktywował sekcję w 1962 roku. Pierwszym trenerem był Jerzy Wiliński i prowadził zespół chłopców. Po trzech latach przekazał drużynę Kazimierzowi Kwiatkowskiemu, a sam rozpoczął pracę z dziewczętami. W latach 70 – tych klub posiadał już kilkuosobową kadrę szkoleniową. Mógł poszczycić się też kilkoma drużynami kobiet i mężczyzn uczestniczących w rozgrywkach wojewódzkich we wszystkich kategoriach młodzieżowych i seniorskich. Do pracy w sekcji włączyli się też zaangażowani działacze. Opiekunem sekcji ze strony Zarządu Klubu został Sławomir Łandwijt. Kierownik drużyny seniorek Tomasz Lasota wspomagał dziewczęta również w zakresie nauki, a grupy młodzieżowe wspierał organizacyjnie Maciej Lewandowicz. Koszykówka męska funkcjonowała do 1976 roku i osiągnęła poziom Ligi Międzywojewódzkiej. Jeśli chodzi o koszykówkę kobiet to naukę podstaw gry w koszykówkę z dziewczętami rozpoczęła nauczycielka wychowania fizycznego Liceum Ekonomicznego w Tomaszowie Mazowieckim Alicja Wilińska. Kiedy pracę w tej szkole rozpoczął jej mąż, pojawiły się pierwsze sukcesy w zawodach szkolnych. Dziewczęta robiły szybkie postępy i już po dwóch latach szkolenia zostały włączone do RKS Lechia. Był to początek sekcji koszykówki kobiet w naszym klubie. Trenerem drużyny został Jerzy Wiliński. W tym czasie w województwie nie było żadnej sekcji koszykówki żeńskiej uczestniczącej w rozgrywkach Łódzkiego Okręgowego Związku Koszykówki, ale zespoły zrzeszone w związku mogły uczestniczyć w spartakiadach. Udział w nich młodej drużyny RKS Lechia był kolejnym etapem sprawdzenia umiejetności tego dobrze zapowiadającego się zespołu. Już Spartakiada Wojewódzka w Kutnie zakończyła się wielkim sukcesem naszych dziewcząt. Zajęły I miejsce i zostały zgłoszone do rozgrywek seniorek łódzkiej Klasy A. Bardzo młody zespół prezentował coraz wyższy poziom i szybko, bo w 1968 roku awansował do Ligi Międzywojewódzkej. Wtedy trener Jerzy Wiliński poprosił swoją żonę Alicję, aby swymi umiejętnościami i dużym doświadczeniem zdobytym w czasie gry w Ślęzie Wrocław wzmocniła tę drużynę. Wraz ze swoją panią profersor Lechię w tej lidze na przełomie lat 60 – tych i 70 – tych reprezentowały: Bożena Adamus, Teresa Gasyna, Krystyna Kwapisz, Elżbieta Majda, Barbara Kowalska, Halina Pietruszczak, Anna Pierzchalska, Alicja Chojecka, Danuta Gula, Jolanta Szymańska, Bogumiła Jędrzejczyk, Elżbieta Warchoł i Barbara Jagielska – reprezentantka Polski juniorek i zawodniczka I – ligowego Łódzkiego Klubu Sportowego. Szkoda, że z tego okresu nie zachowały się żadne zdjęcia i nie możemy zobaczyć pierwszej w historii klubu drużyny seniorek. W roku 1969 do szkolenia najmłodszych włączył się Grzegorz Wągrodzki, organizując w Szkole Podstawowej nr 8 klasę z rozszerzonym programem z koszykówki. Mini – koszykówka istniała już w całym kraju, ale rozgrywek związkowych dla tej kategorii wiekowej jeszcze nie było. Cztery lata później do szkolenia najmłodszych włączył się Waldemar Piasta, jak również prowadzący seniorki Jerzy Wiliński oraz na okres dwóch lat Henryk Madzio. Wtedy też wzrosła znacznie jakość i ilość tygodniowych jednostek treningowych, a ciągłość szkolenia była utrzymywana w okresie ferii i wakacji na obozach sportowych organizowanych dla wszystkich drużyn klubowych. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać. Wśród kolejnych pokoleń zawodniczek znalazły się godne następczynie starszych koleżanek, które w rozgrywkach wojewódzkich juniorek systematycznie plasowały się na szczycie tabeli. Trzeba przypomnieć Annę Suwaj, Marię Dębiec – złotą medalistkę Igrzysk Młodzieży Szkolnej w 1971 roku, Małgorzatę Gorzałczyńską, Jadwigę Bińczyk, Ewę Warych, Marzenę Kieliszek, Marzena Goździk, Jadwigę Królak, Joannę Rusiecką, Ewę Badek, Bożenę Siwek, Elżbietę i Barbarę Przybysz, Dorotę Wojtalczyk, siostry Beatę i Iwonę Wojciechowskie, Iwonę Wilińską, Marzenę Pazurę, Beatę Przybyłek, Annę Goździk – w okresie studiów zawodniczkę I – ligowego AZS AWF Katowice i aktualnie prof. dr hab. pełniącą funkcję Rektora Wyższej Szkoły Promocji Zdrowia AWF w Katowicach oraz Beatę Adamus – dwukrotną uczestniczkę mistrzostw Europy juniorek, członkinię Polskiej Kadry Olimpijskiej i zawodniczkę I – ligowych drużyn Łódzkiego Klubu Sportowego (mistrzostwo Polski juniorek i dwa mistrzostwa Polski seniorek) i Stilonu Gorzów Wielkopolski, która jako trener wychowała 9 reprezentantek naszego kraju, a jej drużyny zdobywały trzykrotnie mistrzostwo Polski w kategoriach młodzieżowych. Był to okres kilku lat, kiedy te dziewczęta grając w kategoriach juniorek były zdecydowanie najlepsze w województwie piotrkowskim, uzyskiwały kwalifikacje na kolejne szczeble rozgrywek krajowych i uczestniczyły nawet w półfinałach mistrzostw Polski. Seniorki od początku prowadził trener Jerzy Wiliński, a od końca lat 70 – tych pomagał mu Grzegorz Wągrodzki. Już po kilku sezonach gry w Lidze Międzywojewódzkiej wiadomo było, że zespół może odgrywać w niej czołową rolę, a nawet powalczyć o II Ligę. Wyniki osiągnięte w kolejnych latach potwierdziły te aspiracje. Wierzyli w to również kibice. Na wszystkich meczach sala pękała w szwach, a ci najbardziej zagorzali utworzyli nawet dobrze zorganizowany fanklub. Co do sekcji męskiej to zespół zorganizowany i trenowany był przez Jerzego Wilińskiego. Na początku lat 60 – tych pierwszymi zawodnikami byli: Tadeusz Dziubiński, Andrzej Wypych, Mieczysław Kałużny, Tadeusz Mikołajczyk, Jan Sikora i Andrzej Suski. Wkrótce Jerzy Wiliński przeniósł się do Liceum Ekonomicznego. Wciąż prowadził drużynę mężczyzn, ale jednocześnie rozpoczął treningi z dziewczętami. Wtedy postanowił skoncentrować się tylko na ich szkoleniu, a drużynę męską przekazał Kazimierzowi Kwiatkowskiemu, który poprowadził ją w rozgrywkach Klasy A. Skład zespołu z roku na rok ulegał zmianie. Praca z młodymi kandydatami na koszykarzy dawała dobre rezultaty i w połowie lat 60 – tych ukształtował się dość silny zespół walczący z powodzeniem w Łódzkiej Lidze Okręgowej Seniorów. Trzon drużyny tworzyli: Andrzej Suski, Zdzisław Urbański, Andrzej Tomkiewicz, Jerzy Bąk, Waldemar Piasta, Grzegorz Wach, Henryk Madzio, Henryk Pyka, Roman Cłapa i Mieczysław Kmieć. Pojawił się też bardzo wysoki i utalentowany Witold Śmiechowicz, ale szybko powędrował do grającej w I Lidze Polonii Warszawa. Awans do Ligi Międzywojewódzkiej był tylko kwestią czasu. Kilka sezonów wystarczyło, aby ten bardzo waleczny zespół prowadzony przez trenera Kazimierza Kwiatkowskiego, zdobył potrzebne ogranie oraz niezbędną dojrzałość taktyczną. Do drużyny dołączył jeszcze z łódzkiego AZS Andrzej Niebrzydowski i w 1972 roku Lechia zameldowała się w Lidze Międzywojewódzkiej. Wtedy chęć wzmocnienia naszej drużyny zgłosił grający wcześniej w Łodzi rutynowany Wiesław Lemke. Niestety, choć nie brakowało zwycięstw, głównie w wypełnionej szczelnie przez kibiców hali klubowej, pobyt w tej lidze po dwóch latach przeszedł do historii. Zespół wrócił do Klasy Okręgowej. Trenerem był dalej Kazimierz Kwiatkowski, a następnie Andrzej Tomkiewicz. W tym samym czasie gdy seniorzy walczyli w Lidze Międzywojewódzkiej, coraz większe sukcesy zaczęła odnosić drużyna młodzików, która od trzech lat szkolona była przez Grzegorza Wągrodzkiego w Szkole Podstawowej nr 8. Aby robić dalsze postępy musiała rywalizować z rówieśnikami w systematycznych rozgrywkach klubowych, dlatego chłopcy zaczęli występować w barwach RKS Lechia pod opieką szkoleniową trenera Andrzeja Tomkiewicza. W 1971 roku zdobyli mistrzostwo województwa łódzkiego i w Finale Ogólnopolskich Igrzysk Młodzieży Szkolnej zajęli piąte miejsce. W kolejnych kilku latach stanowili jedną z najlepszych drużyn województwa łódzkiego w kategoriach młodzieżowych i awansowali do półfinałów mistrzostw kraju juniorów. Zespół tworzyli: Bogdan Cieślak, Bolesław Majczyna, Marek Błażejewski, Andrzej Będzyński, Ryszard Majdak, Andrzej Kruk, Zbigniew Sipak i Krzysztof Zwojszczyk. Najlepsi z nich zaczęli już grać z seniorami i wydawało się, że z powodzeniem zastąpią ich w kolejnych latach. Tak się jednak nie stało, bo po skończeniu nauki w szkole średniej kilku z nich podjęło dalszą naukę i drużyna się rozpadła.
