Nasza Pierwsza Pani

W sobotę, 4 marca 2017 r. zmarła Katarzyna Balasińska-Sosnowska, emerytowana nauczycielka Szkoły Podstawowej nr 12.

Przez 30 lat pracy pedagogiczno-wychowawczej nauczyła pisać, czytać i liczyć setki dzieci. Pracę nauczycielki nauczania początkowego rozpoczęła w „dwunastce” w 1962 r. Była absolwentką Studium Nauczycielskiego i już w trakcie pracy ukończyła studia pedagogiczne. Na dwa lata opuściła SP nr, ale szybko do niej wróciła, bo jak sama mówiła: nie umiała gdzie indziej pracować, „dwunastka” to była „jej” szkoła. Od września 1974 r. na pięć lat została powołana na funkcję wicedyrektorki SP nr 12. Już po roku, zrezygnowała z tej funkcji. Jej pasją i powołaniem była bowiem praca z najmłodszymi dziećmi w szkole. Oprócz samego nauczania była zaangażowana w tworzenie ministerialnych programów nauczania początkowego. 31 sierpnia 1992 r., po 30 latach odeszła na emeryturę.

Miała też epizod samorządowy. Była radną miejską I kadencji w latach 1990-94. Pomimo próśb i namawiania, nie kandydowała już nigdy więcej, bo – jak mówiła – praca w Radzie Miejskiej ją rozczarowała. Nie chciała walczyć, tylko pracować.

• W pewnym sensie była moją pierwszą nauczycielką – mówi o Katarzynie Balasińskiej, Mieczysława Frączak, jej szkolna koleżanka, a w ostatnich latach, serdeczna przyjaciółka i opiekunka. – Pierwszą szkolną praktykę w trakcie nauki w Liceum Pedagogicznym odbywałam w SP nr 12, a Kasia była moją opiekunką. To była bardzo solidna praktyka. Miałam szczęście, bo pracę też rozpoczęłam w SP 12 i Kasia stała się moją koleżanką z pokoju nauczycielskiego.

• Razem rozpoczynałyśmy pracę w „dwunastce” – mówi Halina Jankowska, szkolna koleżanka i przez 20 lat dyrektorka SP 12. – Kasia była bardzo dobrym człowiekiem. Bardzo się przejmowała, pracą, nauką, swoimi uczniami, koleżankami. Gdy zostałam dyrektorką szkoły więź między nami osłabła, bo to stanowisko pochłaniało strasznie dużo czasu i energii. Na emeryturze też nie spotykałyśmy się zbyt często, ale czasem zdarzało nam się wspólnie przemierzać nasze niebrowskie osiedle. Nie mogę przestać o niej myśleć.

– W naszej pamięci zostanie zawsze młodą, uśmiechniętą, pełną ciepła „naszą panią” z pierwszej klasy. Nauczyła nas nie tylko czytać i liczyć, ale ukształtowała nasze postrzeganie świata, rozwinęła wrażliwość na drugiego człowieka i jego potrzeby, zaszczepiła i ugruntowała prawość w działaniu. Pokazała drogę do dalszego życia. Szczycę się tym, że była moją wychowawczynią – mówi o pani Kasi, Magdalena Galińska, która naukę w Ia rozpoczynała w 1967 r.

Uczniowie, koledzy i koleżanki zapamiętają Kasię, jako szlachetnego i prawego człowieka. Nie tylko uczyła, ale i wychowywała. To był szalenie ważny element Jej pracy z dziećmi. Równie ważne, jak ładnie wykaligrafowane litery i znajomość tabliczki mnożenia, były czyste ręce, zeszyt bez kleksów i umiejętność używania takich słów jak: dziękuję, przepraszam, proszę. Pani Kasia prowadząc lekcję nie krzyczała. Wystarczył Jej karcący wzrok. Potrafiła się oburzyć, pogniewać, ale też pocieszyć, przytulić, zajrzeć w oczy i duszę „swoich” dzieci. Była dystyngowana i jednocześnie bardzo ciepła i serdeczna. Tak my, Jej uczniowie Ją zapamiętamy. Bo panią Kasię zapamiętamy do końca naszych dni.

Katarzyna Balasińska-Sosnowska zmarła w wieku 75 lat.

Pogrzeb odbędzie się 10 marca br. o godz. 14.00 na cmentarzu przy ul. Smutnej.

« Powrót