Henryk Dobrzański, herbu Leliwa, ps. „Hubal” (1897–1940) – to jedna z najbardziej legendarnych postaci polskiej historii. Żołnierz II Brygady Legionów w czasie I wojny światowej, oficer Wojska Polskiego po 1918 roku, czynny w sporcie jeździeckim, uczestnik licznych zawodów hippicznych, reprezentant Polski na Olimpiadzie w Amsterdamie (1928 r.).
W roku 1939, po kapitulacji armii polskiej, nie złożył broni i kontynuował walkę, tworząc Oddział Wydzielony Wojska Polskiego. Jego jednostka odniosła znaczące sukcesy w starciach z Niemcami, m.in. pod Wolą Chodkowską, Huciskiem i Szałasem. Major Henryk Dobrzański „Hubal” zginął w potyczce z Niemcami 30 kwietnia 1940 roku. Jego grobu nie odnaleziono po dziś dzień. Tak narodziła się legenda mjr. „Hubala”, żołnierza polskiego walczącego do końca i ginącego na polu walki. Major Dobrzański był ostatnim żołnierzem Rzeczypospolitej Polskiej, który w mundurze chciał przetrwać do czasu przyjścia odsieczy z zachodu.
