Loading ...Ogromnego wysiłku ze strony organizatorów wymaga przygotowanie kolejnych edycji powiatowych świąt. Tym razem Żelechlinek i miód.
Kobiety z kół gospodyń wiejskich mają we krwi gotowanie, szykowanie poczęstunków, dekorowanie stołów. Transakcja jest wiązana: one promują własną gminę i wójtów, samorząd w zamian kapnie czasem jakimś groszem na tę czy inną okoliczność, a i w urzędzie łatwiej idzie potem coś załatwić. Szale wydają się nie do końca równoważne, bo wspieranie działań lokalnych grup (nawet tych nieformalnych) to obowiązek samorządu, a kobiety w związku z tymi lub innymi uroczystościami gminnych narobią się mocno. Fakt, że lubią tę robotą. Oprócz smakowitego jadła jest też zawsze jakaś procentowa wypitka, co rozluźnia języki i sztywną atmosferę.
W Żelechlinku wszystko się udało. Pogoda sprzyjał. Upał nie dokuczał. Tłum widzów zmieścił się na terenie amfiteatru. Obwoźny handel zarobił swoje. Jury ugoszczono, nagrody przyznano, ci co powinni pojawili się na scenie żeby później zobaczyć się na zdjęciach w mediach.
Scenariusz powiatowych świąt kulinarnych (bo wszystkie kręcą się wokół jadła) od lat jest niezmienny. Ludziom potrzeba rozrywki i mają ją w pewnym wymiarze dzięki miodom, masłu, ziemniakom, pisankom – zapewniony. Dalej jest już jednak gorzej. Bo kogo i jak promujemy? Na powiatowe święta przyjeżdżają te same zespoły pań, towarzyszą im ci sami gminni urzędnicy, czasem zajrzy jakiś gość „z województwa”. Wieść o imprezach nie idzie w świat, bo najlepiej bawimy się we własnym gronie. Jest swojsko i rodzinnie.
Walor poznawczo-edukacyjny takich imprez został zaprzepaszczony. Zamiast warsztatów, pokazów, jakiejś pogadanki, bo wykład to może za dużo, wyłącznie biesiada i tańce. Dzieci zamiast dowiedzieć się coś o miodzie i fascynującej społeczności pszczół, malują buźki, pływają w przezroczystych kulach i jeżdżą na zjeżdżalniach. Może warto byłoby zaprosić do Żelechlinka np. specjalistę od apiterapii. Święto miodu może niektórym wyszłoby na zdrowie? Tymczasem rozrywka masowa i ogólniedostępna wyparła tradycję, która miała eksponować niepotwarzalność i unikatowość każdej kolejnej imprezy. Refleksję i wiedzę zastąpiły kolorowe gadżety miodo- i pszczołopochodne.
Życzymy nam mieszkańcom powiatu i tym wszystkim, którzy angażują się w przygotowania kolejnych imprez, by któryś z wójtów odważył się poprosić o pomoc profesjonalistę i by przygotowano imprezę nawiązującą do tradycji, obyczajów, kultywującą ludzki mozół i innowacyjność. Niech się ta zabawa skończy biesiadowaniem i tańcami, ale niech jej największy sens zostanie odszukany.
