Loading ...
Działania wojenne spowodowały spore straty zaczynając na infrastrukturze i sprzęcie sportowym, a kończąc na zawodnikach i działaczach Lechii. Pierwszy mecz po wyzwoleniu Tomaszowa Mazowieckiego rozegrano w Wielkanocny Poniedziałek 2 kwietnia 1945 roku.
Lechiści zmierzyli się z drużyną Szkoły Oficerów Piechoty. Trzeba przyznać, że skład zespołu był mocno okrojony. Na boisko wybiegli m.in.: Czesław Błaszczyk, Eugeniusz Hibowski, Stefan Jankowski, Marian Śmiałek, Władysław Nowak, Seweryn Szusterowski, Tadeusz Frankowski, Franciszek Białkowski, Józef Byczek, Kazimierz Ulikowski, Stanisław Siąkowski, Adam Rybak. RKS Lechia był klubem, który został reaktywowany jako pierwszy. Wszystko dzięki zaangażowaniu Mieczysławowa Dymarskiego, Mariana Śmiałka i Edwarda Segieta. Panowie przechowywali większość ruchomego majątku Lechii. Dymarski ze względu na swoje poglądy polityczne został zaproszony przez tworzące się na nowo władze miejskie do współpracy, obejmując stanowisko doradcy ds. młodzieży i sportu. Oczywiście nie omieszkał dzięki temu zadbać w pierwszej kolejności o Lechię.
Jednym z jego pomysłów było przekazanie klubowi restauracji, która mieściła się przy ulicy św. Antoniego 1/3 i potocznie nazywana była przez mieszkańców „tramwajem”. Lokal funkcjonował pod szyldem „Restauracja Lechii” i klub korzystał z tej siedziby od 1945 roku do 1949 roku.
Dochód z prowadzenia działalności dawał Lechii solidne fundamenty finansowe. Dymarski, Śmiałek i Segiet zaczęli budować klub na nowo. Sukcesywnie zaczęli docierać do starych działaczy i tak 12 sierpnia 1945 roku odbyło się pierwsze po wojnie Walne Zebranie Członków RKS Lechia, na którym wybrano nowy Zarząd. Prezesem został Jan Sokołowski, I wiceprezesem Zygmunt Warda, II wiceprezesem Tadeusz Ulikowski, sekretarzem Stanisław Boruń, skarbnikiem Mieczysław Dymarski, a członkami zarządu: Henryk Rozpędowski, Feliks Kuczera, Mieczysław Socha, Kazimierz Rybiński i Jan Pomierny.
Cztery miesiące po wojnie we wrześniu 1945 roku odbyły się mecze lechistów z miejscowymi drużynami: WKS Artylerzysta i KS OM Tur. Odrodzenie sportu, a przede wszystkim piłki nożnej odbywał się bardzo szybko. Już 9 października 1945 roku Dziennik Łódzki informował o siedmiu klubach, które wznowiły działalność lokalnie: Concordia, Ruch oraz Tur z Piotrkowa Trybunalskiego, MKS Moszczenica i trzy tomaszowskie drużyny (Lechię, Artylerzystów, TUR).
Z inicjatywy działaczy RKS Lechia reaktywowano działalność Podokręgu Piotrkowsko –Tomaszowskiego Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. Instytucja od razu zorganizowała rozgrywki o Puchar Wicewojewody Łódzkiego Stefana Szudzińskiego, którego wyniki decydowały o przydzieleniu zespołów do odpowiednich klas rozgrywkowych.
W klasie A (okręgowej) miało grać 10 zespołów: siedem, które posiadały klasę A przed wybuchem II wojny światowej: Concordia Piotrków Trybunalski. Lechia Tomaszów Mazowiecki, PTC Pabianice, ŁKS Łódź, TUR Łódź, Widzew Łódź i KP Zjednoczone Łódź, oraz uzupełniające ekipy: TUR Kutno, Centralna Szkoła Oficerów Polityczno-Wychowawczych i KS Kolejarz Łódź. Pozostałe zespoły podokręgu zaliczono do klasy B i podzielono na grupę piotrkowską i tomaszowską. W grupie tomaszowskiej występowały: Lechia II Tomaszów Mazowiecki, KS OM TUR, WKS Altylerzysta, KS ZWM Zryw, KS TFSJ oraz drużyna OSP Wolbórz. Sezon 1945/46 Lechia zakończyła na siódmym miejscu. Rozgrywki wygrał ŁKS Łódź, a ostatnie dziesiąte miejsce zajął TUR Kutno. Drużynę Lechii oraz Lechii II reprezentowali: Czesław Błaszczyk, Eugeniusz Hibowski, Wacław Kwiatkowski – bramkarze, Mieczysław Błaszczyk, Władysław Gadaj, Henryk Galanty, Władysław Nowak – obrońcy, Mirosław Chałubiński, Marian Gadaj, Marian Śmiałek, Stanisław Siąkowski – pomocnicy, Franciszek Białkowski, Józef Byczek, Jan Kierak, Jan Namysław – napastnicy. Przed kolejnym sezonem doszło do zmian w zarządzie, który prezentował się następująco: Jan Sokołowski – prezes, Jan Segiet – I wiceprezes, Henryk Rozpędowski – II wiceprezes, Franciszek Widerski – sekretarz, Mieczysław Dymarski – skarbnik, Feliks Kuczera – kierownik sportowy, Mieczysław Socha – kronikarz, Bolesław Kozerawski – członek. W sezonie 1946/1947 lechiści zajęli trzecie miejsce. Rozgrywki zwyciężył Widzew Łódź, a ostatnie miejsce przypadło COSP-W Łódź.
Kronikarz klubu Mieczysław Socha w formie wiersza przedstawił podstawową jedenastkę zielono-czerwonych:
„Śmiał się Śmiałek, gdyż mżył deszczyk
Z głowy krople strząsł Nowak
Kwiatkowskiego łajał Błaszyk
Że się w różek bramki schował
Gadał Gadaj do Gadaja
Że jest teren bardzo śliski
Że Jeremie źle podają
Suchy Suchoń z Chałubińskim
Na to Sabat uśmiechnięty
Piłkę w prawe skrzydło podał
A Białkowski tracąc preły
Kiwnął beka w bił gola.
Po sezonie 1947/48 tomaszowianie mogli się pochwalić zajęciem siódmego miejsca. Awans uzyskało PTC Pabianice. W kwietniu 1948 roku w Sosnowcu odbył się mecz reprezentacji Śląska i Łodzi. Łodzianie wygrali 3:4, a w kadrze znaleźli się dwaj lechiści: Władysław Gadaj i Eugeniusz Furgalski. Natomiast na początku maja w Łodzi zorganizowano spotkanie Łodzi z Bratysławą, które zakończyło się remisem 2:2. Dostępu do Bramki reprezentacji Łodzi bronił Zdzisław Komar. Polski Związek Piłki Nożnej widząc dynamiczny rozwój piłki nożnej postanowił dać możliwość awansu zwycięzcom klasy A do II ligi.
Z okazji 25-lecia istnienia RKS Lechia Zarząd klubu urządził w dniach 24-26 lipca 1948 roku klubowe święto. Pierwszego dnia odbyła się uroczysta akademia z wręczeniem odznaczeń i dyplomów, natomiast trzeciego dnia odbył się mecz towarzyski Lechii z beniaminkiem I ligi Lechią Gdańsk. Niestety gdańszczanie nie byli dosyć łaskawi ponieważ pokonali naszą drużyną aż 1:11. Tomaszowska Lechia cieszy się bardzo dużą sympatią mieszkańców, którzy ufundowali i przekazali specjalny sztandar. Klub może pochwalić się kilkoma bardzo zdolnymi zawodnikami, ale żaden z nich oprócz wspomnianego wcześniej Zdzisława Komara nie był powołany do kadry Łodzi. Golkiper stał się podstawowym bramkarzem kadry Łodzi aż do 1957 roku. W tym czasie odniósł wiele sukcesów, a niewątpliwie największym było powołanie do reprezentacji Polski. Komar w latach 1953-1954 był rezerwowym golkiperem II reprezentacji Polski. Niestety pod koniec lat 50. Doznał poważnej kontuzji barku i po jej wyleczeniu w wieku 35 lat musiał zakończyć czynne uprawianie sportu.
W kolejnych latach Lechia występowała w klasie A. Do historii przeszedł mecz rozgrywany 20 maja 1949 roku w Radomsku pomiędzy miejscową Stalą a Lechią. Grupa miejscowych chuliganów wdarła się na płytę boiska i dotkliwie pobiła kilku graczy Lechii. Interweniowała Milicja Obywatelska. W wyniku tych zajść aresztowano 12 osób. Po sezonie 1948/49 tomaszowianie zajęli ostatnie 9 miejsce w tabeli, ale nie spadła do niższej klasy rozgrywkowej ponieważ połączyła się ze Związkowcem. Taki wynik spowodowany był odejściem wielu podstawowych graczy. Szeregi Lechii opuścili wtedy m.in. Władysław i Marian Gadajowie oraz Wacław Kwiatkowski. Wszyscy przenieśli się do Gryfa Słupsk. Wspomniane połączenie klubowe to dopiero początek zmian. W grudniu 1950 roku nastąpiło połączenie Związkowca ze Spójnią.
