Loading ...
Dlaczego pomagamy?
Dobrze, jeśli to robimy! To znaczy, że zobaczyliśmy drugiego człowieka. Powód jest prosty – nie żyjemy w próżni, żyjemy wśród innych ludzi. Nawet z czysto egoistycznego punktu widzenia, jeśli skoncentrujemy się na innych, będzie to też dla nas dobry uczynek. Kiedy skupiamy się wyłącznie na sobie i coś złego się z nami dzieje, nasz świat ginie. Jeśli dostrzegamy to, co na zewnątrz, a my nawet w jakimś sensie giniemy, to nasz świat nadal istnieje. Psychologowie twierdzą, że część stanów depresyjnych zawdzięczamy nadmiernej koncentracji na sobie. Wszystko przerabiamy przez pryzmat ja, mnie, mną. Ja się poczułem urażony, ja się poczułam skrzywdzona, itd. Stajemy się wówczas bezrefleksyjni, jednowymiarowi.
Format3A dociera do ciekawych ludzi z obszaru powiatu tomaszowskiego. Dziś przedstawiamy Aleksandrę Jedlińską. Tomaszowiankę, absolwentkę szkoły średniej, która od kilku lat czynnie pomaga młodszym i starszym w naszym mieście. Jest liderką Akademii Przyszłości, pomaga na onkologii dziecięcej Uniwersyteckiego Centrum Pediatrii w Łodzi jako wolontariusz akcyjny, udziela się w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci, była wolontariuszką na balu dla osób niepełnosprawnych Night To Shine, jej pomoc znaleźli pensjonariusze Domu Pomocy Społecznej i Rodzinnego Domu Dziecka. Szlachetna Paczka i Okulary dla Afryki to stałe punkty na liście pomocy od Aleksandry.
O sobie mówi tak:
Pomagam, bo kocham pomagać wiem , że w tych czasach jest to bardzo potrzebne. Całego świata nie zmienię, ale mogę oddać swoje ramię, swój czas i zaangażowanie. Internet nie zastąpi nam drugiego człowieka. Nie liczy się to co mamy na sobie jakie logo zawiera nasz koszulka, ale to jakie mamy wnętrze bo jeżeli mamy dobre serduszko jesteśmy już bogaci. Większość ludzi, przede wszystkim dzieci, mają trudność wyrażania swoich emocji bo my dorośli często bagatelizujemy dziecięce problemy.
Dlaczego pomagam?
Dlatego, że chcę chociaż w małym stopniu zmienić otaczający nas świat i zmienić priorytety którymi powinniśmy się kierować. Przestajemy doceniać małe rzeczy, podążamy za tym co najlepsze i z najwyższej półki i to nas bardzo gubi. Przede wszystkim dzieci które chcą dorównać rówieśnikom którzy mają więcej. Internet pokazał, że w nim możemy znaleźć wszystko, ale to ma swój minus ten internet zabiera nam możliwość do kreatywnego i samodzielnego myślenia. INTERNET nam pokazał, że w nim są ludzie bez skaz, wpatrujemy się w to co jest idealne. Mamy takie czasy i do tego musimy się dostosować, ale możemy sami dotrzeć minusy i dążyć do tego aby było lepiej. Depresja jest chorobą cywilizacyjną jest coraz więcej zachorowań, powodem jest świat w którym żyjemy bo zamiast niwelować przyczyny my leczymy skutki. Dopóki mam możliwość, zdrowie, chcę pomagać niezależnie od problemu, chcę być, rozmawiać. Ja nie nakrzyczę, nie ocenię… jestem po to żeby wysłuchać, żeby pomóc. Nasze społeczeństwo się pogubiło. Jeżeli ktoś chciałby porozmawiać ja jestem. Chciałabym się skupić przede wszystkim na rozmowie. Przede wszystkim chcę dać poczucie bezpieczeństwa drugiej osobie pomagałam od zawsze, pomagałam swoim przyjaciołom, zawsze ich wspierałam, starałam się oddać im wszystko, żeby czuli się przy mnie bezpiecznie, żeby czuli się kochani. Pomaganie to odkrywanie, mierzenie się z trudnościami. Jeżeli chodzi o dzieci to chciałabym żeby czuły się kochane, dowartościowane. Jeżeli chodzi o dorosłych, to nie chciałabym żeby towarzyszyło im poczucie samotności. Jeżeli chodzi o osoby nie niepełnosprawne i chore to chciałabym, żeby czuły się jak zdrowe, chciałabym pokazać że dysfunkcja czy choroba nie czyni z nich nie prawdziwego człowieka, chciałabym je wspierać. Szczerze mówiąc im więcej brałam na siebie, tym miałam więcej czasu – jak to możliwe? Rano miałam rozłożyć dzień tak, że znalazłam czas na szkole , wolontariat, i jeszcze miałam obok przyjaciół, dom. Starałam się nie marnować żadnej chwili. Zauważyłam że im większa poprzeczka tym lepiej się odnajduje. Wolontariat uczy odpowiedzialności!
Aleksandra jest niezwykle skromną osobą i jak na swój wiek nad wyraz dojrzałą. Oczywiście praca wolontariuszki determinuje pewien styl życia. To właśnie kwestia wyboru, jak chcemy nasze życie ułożyć.
Po namowach udało nam się z Aleksandrą porozmawiać, zapraszamy na film.
