Loading ...
W Tomaszowie radość po ewidentnym sukcesie jakim jest awans siatkarzy do pierwszej ligi. Jest różnica między pierwszą ligą 37 lat temu, a dzisiejszą. Obecna najwyższa klasa rozgrywkowa to pełny profesjonalizm, którego zazdroszczą nam na całym świecie i Niemcy, i Amerykanie. Oni wolą grać w Polsce niż u siebie. Niektórzy uważają, że Tomaszów to wylęgarnia talentów siatkarskich. Podawane są przykłady zazwyczaj dwóch zawodników, którzy zdobyli złote medale na olimpiadzie w Montrealu w 1976 roku. Są też inne nazwiska które ocierały się o ten poziom, ale Tomaszów już tak bardzo o tym nie wie. Mój pierwszy pobyt w Tomaszowie miał miejsce w 1973 r. podczas świętowania 50-lecia klubu. 75-lecie świętowałem jako członek Zarządu RKS Lechia i wtedy zależało nam, aby utrzymać znaną nazwę tego klubu. Będąc wieloletnim członkiem tego stowarzyszenia uważam, że mam prawo do przypominania mieszkańcom Tomaszowa paru faktów, by inne narracje nie wypaczały prawdy. Nazwa RKS brzmi Robotniczy Klub Sportowy. Bywały i są obecnie inne nazwy tego samego klubu. RKS miał jednak największy wkład w sławienie naszego miasta i to z tego klubu pochodzą największe gwiazdy. Najbardziej zasłużonym i oddanym klubowi był Andrzej Jaskólski, którego to pomija się w relacjach z przeszłości. Byli prezesi i politycy reprezentujący klub jako członkowie Zarządu, ale wielu z nich było przynoszonych w teczkach. Andrzej Jaskólski umiał dryblować w tych układach, zawsze w interesie zawodników. Walczył o jak najwyższe premie i uposażenia dla sportowców ,w tym mieszkania wyrywane ze spółdzielni. Wielu z zawodników wysławianych jako Lechistów traktowało klub jako źródło pieniędzy. Gdy mieli z tym był kłopot, to zwyczajnie zwijali żagle. Do klubu przychodziły pisma z żądaniami wydania kart zawodniczych wspierane przez tomaszowskich oficjeli. Skrajnym przykładem było żądanie do praw światowej klasy sprintera za dwie kule do pchania od klubu Legia. Dobrze, że ówczesny prezes wrzucał takie pisma na dno szuflady, a decyzje zapadały po obradach Zarządu. Zarząd przychylił się do odejścia pięciu 15-letnich siatkarzy i dwóch piłkarzy, którzy się rozwinęli w innych markowych klubach. Były to racjonalne decyzje i z perspektywy czasu obroniły się. Warto to przypominać, bo powinna być świadomość rozbieżnych interesów zawodników i ich rodzin, a społeczności w której oni wzrastają. Drugą pozytywną postacią którą poznałem jest Jacek Nawrocki. Odchodząc z klubu do Bałchatowa zawsze dbał o interes Tomaszowa. Promował młodych zawodników, a przy tym zabiegał o to, by do klubu wpłynęły godziwe rekompensaty. Szkoda, że w 2001 roku znalazła się grupa rokoszowa i rozbiła tamten styl funkcjonowania klubu. Zadecydowały rodzinne interesiki. Wydaje się, że to już był koniec szans na wielkie sukcesy. Kluby stworzone z trenerów, których nie wolno zwolnić za słabe wyniki nie rokują pozytywnie. Media jakoś nie odnoszą się do ostatniej dekady XX wieku istnienia klubu. Czy brak materiałów, czy brak spektakularnych sukcesów?
